Nogsteedsnietrijk Het is waarschijnlijk dat er iets “mis” is gegaan in de ontwikkeling naar mijn volwassenheid. Overdag was het voor mij de dag van de verplichtingen en verantwoordelijkheden. Ik moest naar school en stond daarvoor zo laat mogelijk op. ’s Ochtends niet haasten was voor mij enkel een verschijnsel wanneer het buiten mijn patroon viel. Normale mensen passen hun ochtend aan om hun dag zo goed mogelijk te beginnen: de avondmens past deze aan om zo kort en efficiënt mogelijk te blijven en dus te compenseren voor de late uren. We zijn niet lui, ’s avonds hebben we het gewoon meer naar ons zin. Zonder de verplichtingen en verantwoordelijkheden, kan de creativiteit zijn vrije gang gaan. Zoals ik, losgaand op een tekstverwerker in WordPress.
Nu ik poog termen als productiviteit enzo uit te vinden, leerde ik dat mensen als Freud vroeg op stonden om te schrijven, te wandelen en om hun dagen voor te bereiden. Tussen mij en een productief iemand zit dus maar een paar uur eerder op staan, maar toch zegt mijn ochtendpsyche dat mijn bedje lekkerder is dan de voldoening die mensen beweren alleen te bereiken door vroeg op te staan. De avondmens in mij zegt dat er nog genoeg interessante dingen zijn om te lezen, te bekijken of te doen, die alleen interessant kunnen zijn als de rest van mijn dag niet in het teken staat van bepaalde zaken.
De moderne variant van een “succesvol” persoon staat natuurlijk ook vroeg op. Gaat eerst een rondje hardlopen op een lege maag, omdat het de geest verscherpt of zo. Met een zweterig hoofd en een hoog hartslag van voldoening stapt de persoon onder een koude douche met zo’n douchekop die regendruppels simuleren. Onder deze douche vindt een meditatie plaats in een drie-dubbele lotus houding richting het Noord-Oosten, omdat daar ’s ochtends de energie van een Zen productiviteit berg vandaan komt. Ik vertrouw die mensen niet.
Blue monday, winterdip, avondmens gebied
Mooie termen die ik regelmatig voorbij hoor komen tijdens de donkerste maanden van het jaar. Door een gebrek aan Vitamine D, te weinig zon en teveel TL lampen schijnen mensen depressief te worden. Deze mensen zijn nu ineens op het terrein van de avondmens beland. Voor mij verandert er vrij weinig, behalve dat ik het als avondmens enigszins geriefelijk vind als het buiten langer donker is. De regen tegen het raam. De letters van een goed boek of dat van m’n eigen geschreven/getypte hand. Ik weet niet zo goed waar die mensen zich druk over maken.
Hoewel meer mensen zich tegenwoordig identificeren als avondmens; het is niet wat het lijkt. De avondmens is geen avondmens, vanwege een moeite met opstaan ’s ochtends en de diepgewortelde haat voor maandagen. Neen; de avondmens piekt in creativiteit op de late uren en laat dit botvieren. De gedachten zijn het meest sereen, de ziel niet in de ban van verplichtingen en verantwoordelijkheden. Bevrijd van moeizame mensen en soms omslachtige taken. Zelden zijn ze ’s avonds moe, omdat ze dan pas op gang komen. Onze prijs betalen we ’s ochtends wel. De intentie om eerder te gaan slapen, komt alleen maar naar voren als een beetje geklaag tijdens het opstaan.
Zelfs op dit moment (van schrijven, niet van publiceren, smartass), schrijf ik rond 12 uur ’s nachts. Morgen zal de wekker weer om half acht gaan. In principe is dit het enige resultaat van mijn goede intenties om op tijd m’n bed uit te komen. Ik snooze een half uur, want ik heb eigenlijk maar een kwartier nodig. Hardlopen doe ik na mijn verplichtingen wel. Die productiviteitsberg heeft vast nooit een baan gehad, dus mijn meditatie verdient het niet.