Nogsteedsnietrijk Elke keer als ik aan pop-ups denk, gaat er een koude rilling over mijn rug. Mocht je niet weten waar ik het over heb, laat mij het je uitleggen. Als je op een webpagina komt, krijg je vol in beeld reclame te zien. Deze reclame beweert dat je de miljoenste bezoeker bent, een jacht hebt gewonnen, of blote vrouwen op je bureaublad kunt hebben. Misschien dat je hier ooit uit kinderlijke onschuld op hebt geklikt en de heerlijke gevolgen hebt ervaren; een computer die de hele middag nodig had om op te starten.
Ze zijn langzaam verdwenen door counter-measures als pop-up blockers en adblockers. Jammer genoeg zijn er nog steeds dingen die me mateloos irriteren wat websites bezoeken betreft.
Social media share buttons
Subtiel verwerkt in een webpagina, mij het gevoel gevend dat het mijn keuze is om iets te liken of delen op Facebook. Weer andere websites houden ervan om dingen in je strot te duwen. Een balk die meebeweegt als je een artikel leest, met alle social media die je je maar kunt bedenken. De website vertelt je als het ware dat het niet uitmaakt of je het een goed of slecht artikel, pornofilmpje, etc. vindt: deel het gewoon! We willen immers hoog scoren op Google en shit. Kwantiteit boven kwaliteit.
Volledig scherm meldingen, soort van pop-ups
Pop-ups zijn vensters van je browser zelf, die een advertentie bevatten. Tegenwoordig kun je met de wonderen der technologie soortgelijke zaken maken. Iets wat het volledige scherm van het huidige venster inneemt, om nutteloze en vaak irritante informatie te tonen aan de bezoeker. Wikipedia wilt dat je doneert, iemand anders wilt dat je je e-mailadres achterlaat voor kut nieuwsbrieven die je nooit wilt lezen. Je bezoekt de website voor de eerste keer, waarom zou ik al zonder ook maar iets te hebben gelezen abonneren? En die fucking cookie meldingen! Mensen die het nooit iets boeide, vinden het irritant. Diegene die het een groot probleem vinden, verzinnen toch wel een maatregel.
Soms MAG je de website niet eens bezoeken, omdat deze dusdanig verblind is door het verkrijgen van geld via advertenties. Je dient immers je adblocker uit te zetten, om achterlijke advertenties die de website (en je ogen) bevuilen, een glimps te mogen meemaken van hetgeen dat je probeert te vinden. Je mag dan meestal stellen dat de informatie op die website ook wel ergens anders te vinden is en dat dit enkel een zoekmachine vriendelijke website on steroids is geworden.
Wanneer het niet erger kan worden
Je hebt je eerste ergernis overleefd: namelijk de schreeuw om te abonneren. De cookie waarschuwing begrijp je nou wel. Je skimt de website een beetje om te bepalen of je wel hebt gevonden wat je nodig hebt. Er verschijnt weer een melding in beeld: Vind je dit leuk? Abonneer en krijg een gratis PDF met oppervlakkige informatie.
Nee. Gewoon nee. Ik snap dat men hier toch wel een beetje gaat nadenken. Het voelt al gauw bijzonder een PDF te bezitten met geruststellende woorden die je voor een paar uur in een staat plaatst waar je gezond/filosofisch/mentaal ontwikkeld bent. “Niet deze keer, hoor. Nu pas ik het waarschijnlijk wel echt toe”. Nee, dat doe je niet. Ik heb niemand in mijn leven meegemaakt (op mensen met mama blogs na dan, maar die vinden alles leuk), die hun leven hebben omgegooid na het lezen van een PDF. Een PDF die ze nota bene hebben gekregen in ruil voor hun e-mailadres.
Zodra mij dit overkomt, eet ik mijn eigen schoen op. Echt. Ik maak geen grappen. Ook als iemand abonneert op MIJN e-mailservice. Ik zweer dat ik het zelfs livestream. Van het begin tot de ambulance rit.