Nogsteedsnietrijk Een willekeurige woonkamer in een Nederlands huis. De stoelen staan in een halve cirkel, de TV in het middelpunt van de belangstelling. Hij slaapt en hoeft al die gezichten die soms afwezig staren naar hem niet op te merken. De salontafel staat in het midden, het centrum. Het normaal functionele oppervlakte is veranderd in een soort onbewust gezelschapspel. Men omringt de schaaltjes, borden en snijplanken met het servies dat het hele jaar achterin de kast heeft gestaan. Wie dan zijn kans schoon ziet om naar de WC te gaan (iemand anders was er al), vindt er een ongemakkelijk tafereel plaats waarbij ze elkaar niet kunnen aanraken en ook niet een schop te geven tegen de tafel. Dan ben je af. Dan geef je iemand de gelegenheid om te schreeuwen ‘Heuj!’ of ‘Scherven brengen geluk!’ of ‘Dat scheelt weer afwassuh!’ Nee, nee, ik ruim het wel op zeg je dan. Nee, nee, nee ben je mal, zegt de waard. De donkerbruine koffie en vale Jus d’Orange (stel je voor dat je het sinaasappelsap noemt) sijpelt tot diep in de vezels van het IKEA kleedje. Dan iemands keffer die zijn kans schoon ziet om alles om te stoten met zijn staart. Dolenthousiast dat hij zijn lekkere trek kan stillen met het verworpene. Hij ontwijkt met zijn getrippel de scherven en kopjes, om de laatste kruimels te stelen voor iemand het doorheeft. De kwijldruppels scheren langs het tapijt, ik zie de weerspiegeling van de liefdevolle lentezon schitteren in het hondenspeeksel. En daarin een mini-universumpje met mij en jou, je ogen schitteren, stralen en ik denk dat we die kutzon helemaal niet nodig hebben. We horen ergens gekibbel, je keek opzij en ik keek mee.
‘Ik zei toch dat we papieren bekers hadden moeten halen!’ Zei de aanhang van de waard. ‘Dat had niet veel uitgemaakt,’ antwoordde hij sober. Ik geloof dat ik op de achtergrond Sky-Radio hoor, maar het zou ook zomaar een vooraf gegenereerde Spotify Playlist kunnen zijn. ‘Je luistert ook nooit als ik wat te zeggen heb!’ Het gekibbel ging voort en ik zag het keffertje in de hoek. Het keffertje die eerst enthousiast was, leek ineens overrompeld door iets wat veel zwaarder was dan hemzelf. Hij ademt hevig, alsof hij elk moment op kooktemperatuur zou komen en zijn maaginhoud gutst naar buiten. De plas trekt in de diepe v-voegen van het laminaat, en trekt donkerbruine strakke lijnen over het lichte hout (volgens mij was het de Krono Original Variostep). In een blinde moederlijke paniek staat het baasje op, de snelheid trapt tegen de onderkant van de tafel en de overige glazen kinkelen rinkelend en met een hoop gekletter op de grond. Meer koffie(die goedkope van de Hema), Freeway Cola en wat water komen samen. Het tapijt is veranderd in een moeras en het loopt aan de zijkant over. Het begin van een meertje, misschien een zee. Een klein stukje kaas (een echte Goudsche, meen ik) ligt in het midden van dit begin van een nieuw waterschap.
Ook vanaf hier loopt de V-Groeve vol, een nieuwe loodrechte rivier (kanaal eigenlijk) loopt langzaam vol en naar voren. En deze rivier lijkt rustig doch zeker te stromen om zich te herenigen in dezelfde groeve als wat het keffertje eerder heeft geschapen. Soms lijkt het alsof het stopt, maar dan gaat het weer net een stukje verder. De bevingen van het gestamp en misschien de vibraties van de luide mannenstemmen, zorgen voor leven op deze nieuwe planeet. Ik zie mezelf rennen in het voorste puntje van de koffiecolastroom, terwijl jij aan de andere kant wacht tot we elkaar in de armen kunnen sluiten. Het gedonder van de stemmen, de inslagen en bevingen van al dit ontstane natuurgeweld en toch denk ik, nee. Weet ik zeker, dat we elkaar gaan vinden terwijl deze hele wereldverjaardag (zo heette het groepsgesprek op WhatsApp) lijkt in te storten.
Ik sta op, ‘mensen, het was gezellig, maar ik ga thuis nog m’n belastingaangifte doen,’ zei ik onder deze bulderende reuzen en ik als kleine dwerg. Ik heb m’n best gedaan, denk ik en met een schep ga ik op zoek naar mijn jas in de kapstokberg.