Nogsteedsnietrijk Ik ben niet echt een fan van het schrijven van persoonlijke stukken als deze, alleen het leek me te groot voor social media en ik dacht: dan gebeurt er hier ook nog eens wat. Het klinkt misschien een beetje als een slap excuus, maar ik heb het druk gehad. Misschien geloof je dat soort dingen niet meer nadat de persoon die je leuk vond niet met je wilde afspreken. Of dat elke kennis die je tegenkomt het zegt druk te hebben. Iedereen heeft het druk, maar ik maak me vooral druk, druk in m’n hoofd, werkdruk, studiedruk, groepsdruk, onderdrukt. Heb je een indruk?
Maar goed, hoe is het met jou? Kan veel veranderd zijn in een half jaar tenslotte. Jij persoonlijk, wat je denkt en vindt, je omgeving, je gezondheid. “Druk”. Nou, mooi. Dan zal het wel goed gaan.
Ondergetekende zal binnenkort gaan afstuderen, althans dat is de bedoeling. Als het zo zwaar is als ik mensen hoor zeggen, weet ik niet of ik naast het schrijven van een scriptie nog zin ga hebben in andere dingen te schrijven. Het is en blijft een verkapte ambitie. Niet zo’n eentje als die ideale kroeg die je met je maten wil openen. Ook niet dat je ‘ooit nog een instrument wil leren spelen’, nadat een persoon de sfeer naar zich toe trok door Wonderwall op gitaar te spelen. Iedereen weet dat je liegt. Wanneer je zegt dat je schrijft, interesseert niemand het genoeg om het in twijfel te trekken. Wanneer le femme je vraagt wat je dan schrijft, steek je een sigaret op, kijk je haar diep in de ogen en zegt “wat mijn ziel tijdens een crise existentielle me ingeeft”.
Probeer maar eens, het werkt niet. En waarschijnlijk krijg je gezeik dat je binnen niet mag roken. Dan moet je naar buiten waar het waait en nat is, ineens is de crise existentielle er weer en heb je brandstof om weer te schrijven. Mocht je je in alle eerlijkheid afvragen of m’n blog echt helpt met scoren, dan is m’n antwoord: geen idee. Ik denk niet dat het iemand over de streep trekt, dat moet ik nog steeds zelf doen. Geen enkele dame vroeg me achteraf hoe het was of dat ik nog een keer de uitgaansdriehoek wil uitleggen. Het is altijd “waar denk je aan?”, alsof vrouwen denken dat wij mannen filosofisch, alwetend of romantisch zijn nadat we ons kruit hebben verschoten. Verder dan “niets”, “ik moet gaan”, “Hitler had maar een testikel” of “ik weet denk ik hoe ik de TV kan fixen” komt het niet.
Ik realiseer me dat ik ruim een jaar terug precies hetzelfde maar dan beknopter schreef. Hoe mijn blog een unique selling point zou zijn. Toen schreef ik overigens ook dat ik meer wilde gaan schrijven. Volgens mij leef ik in een soort cyclus. Maakt niet uit, nog een rondje in de draaimolen des levens kan geen kwaad. Ik wil nog steeds iets meer en wat serieuzere dingen gaan schrijven. Het punt is dat de serieuzere dingen of andere formats niet echt gaan passen binnen het idee en uitstraling van Nogsteedsnietrijk zelf. Ik ben een platform aan het bakken die onderdeel is van deze blog. Ben nog niet helemaal uit over de indeling, alleen de beleving zal dichterbij het lezen van een boek liggen dan een website. Het schrijven van een boek, waar ik het vorig jaar ook over had, zal daar mede op worden gepubliceerd.
Hiervoor heb ik nog geen concrete afspraken met mezelf gemaakt. Het maken van concrete afspraken of “het komt wanneer het komt” zijn beide geen effectieve manieren. Een hobby uitoefenen is lastig als je er geen zin in hebt, dat laat zich overigens ook weer zien in mijn schrijfwerk. Maar laten we er maar van uitgaan dat het aankomend kwartaal een interessante gaat worden. Ondanks alle huidige lijkende “maatschappelijke krankzinnigheid”, gaan we een leuke tijd tegemoet.
Santé.