Nogsteedsnietrijk Lichamelijk en geestelijk volgroeid. Dat is de definitie die ik krijg als ik het opzoek in ’s werelds grootste zoekmachine en er zijn geen duidelijke antwoorden wanneer iemand lichamelijk en geestelijk volgroeid is. Volwassenheid is iets wat me de laatste tijd erg bezig heeft gehouden en ik heb geen idee wat hier een trigger van is geworden. Misschien is het gewoon een punt dat ieder persoon in zijn leven minimaal een paar honderd keer meemaakt, en er soms kort over nadenkt en soms lang.
De uitspraak “wordt toch eens volwassen!” is iets wat nooit naar mijn hoofd is geslingerd, die uitspraak hoor ik trouwens ook nooit meer. Wellicht dat mensen het niet meer zeggen, omdat mensen die zich als idioten gedragen bestempeld worden als mongolen of terugkomen met de uitspraak “maar volwassen doen is zo saai” of “het leven is te kort om volwassen te doen”.
De vorige uitspraak en een verwante counter zijn, als ik er zo over nadenk, niet kloppend als we kijken naar de definitie. Als je zegt dat iemand volwassen is (en daarmee dus lichamelijk en geestelijk volgroeid), dan vertel je dat diegene zijn piek heeft bereik. Niet verder zou kunnen groeien. Niet fitter, beter, gelukkiger, rijker of wat dan ook. Het leven is niet te kort om volwassen te zijn, het leven is te kort om volwassen te worden. Volwassen doen is wel degelijk saai, maar jammer genoeg is diegene die dit zegt meestal de persoon die zich gedraagt als een idioot in het publiek.
Intelligente mensen die naar zichzelf durven te kijken en zich durven te realiseren dat er altijd dingen zijn die beter kunnen, naar kritiek durven te luisteren en het soms meenemen zijn degenen die nooit volwassen zullen worden en gek genoeg juist als de volwassenen worden beschouwd. ((Kleine voetnoot. Dat je je als een idioot gedraagt in het publiek, wil nu nog steeds niet zeggen dat je intelligent en beter bent dan mensen die zich wel normaal kunnen gedragen.))