Nogsteedsnietrijk Al sinds ik verhuisd ben naar het buitenland1 ben ik bezig met het verkrijgen van een bijbaan. In mijn hele leven heb ik me nog nooit druk hoeven maken over solliciteren en hopen dat eentje zo vrijgevig is me te helpen en me de winter door wilt helpen in ruil voor mijn verdiensten. Normaliter kende ik mensen die wel een goed woordje voor mij konden doen of iets in die trant, maar in een nieuwe stad en omgeving is het lastiger zonder connecties. En daarom ben ik nog steeds niet rijk.
“Promotiemedewerker”
De enige bedrijven die zonder slag of stoot studenten aanhalen om bij hun te komen werken, zijn de jongeren bedrijven die promotie werkzaamheden verrichten en het is inderdaad net zo verschrikkelijk als het klinkt. Je loopt rustig over straat met mensen waar je een emotionele connectie mee hebt en de meest irritante dude stapt op je af met een formulier/ipad in zijn hand en probeert een praatje met je te maken. Je weet natuurlijk hoe laat het is, maar afhankelijk van hoe jij als persoon bent kan het gesprek doorlopen tot het zetten van je handtekening of het in koele bloede figuurlijk wegtrappen van de persoon in kwestie.
Mijn gesprek bij het bedrijf verliep soepel, alhoewel het pand waar ik dat gesprek had was uitgewoond en de impressie gaf dat mensen hier 5 uur per dag vreemde mensen aanspraken om inschrijvingen te krijgen en voor de rest veel pils drinken en onder de bank kotsen((Ik heb hier geen concreet bewijs van, maar het heeft in die paar keer nooit lekker geroken in dat pand)).
Eenmaal op pad krijg je langzaam door dat je de meest gehaten persoon in het dorp bent, samen met natuurlijk je collega’s en dat is een gedachte die je compleet achterwege moet laten, omdat je dit anders uitstraalt zodra je een gesprek begint nadat iemand open doet als je op de bel hebt gedrukt.
Elk gesprek begint met een ijsbreker; immers wil je de impressie geven dat je er niet bent om iets te verkopen, maar die impressie geef je al op op het moment dat je als onbekend persoon iemand zijn voortuin inloopt met een iPad / bord in je hand. De ijsbreker bepaalt of de persoon die open doet je mag of niet, meestal het laatste. De tweede stap is om diegene te overladen met informatie, met tussendoor bevestigende vragen te stellen als “u vindt dat toch ook zielig?” of “dat is toch verschrikkelijk?”. De laatste stap is de inschrijving en helaas is deze bij mij niet voorgekomen, omdat mijn algemene attitude tegenover dit soort klusjes met de deur baggerder begon te worden.
In alle eerlijkheid heb ik wel respect voor de mensen die dit werk langer kunnen volhouden dan 5 uur in een leven. Als promotiemedewerker ben je de meest gehate persoon van het gezin op het moment dat jij aanbelt. De negatieve judgements van alle ogen die op je gericht zijn glijden langs je heen. Zonder twijfel en in één vloeiende zin kop je tegenargumenten terug.
- Friesland, still counts. [↩]