Nogsteedsnietrijk De wekker gaat om een belachelijk vroeg tijdstip. Zeg nou zelf: elk tijdstip is te vroeg als je ergens om negen uur ’s ochtends aanwezig moet zijn. Opstaan is voor niemand makkelijk – voor mij als tekst/code schrijver zeker niet. Je creativiteit en alertheid zijn pas na 11 uur ’s avonds een ding 1. Het maakt niet uit of je je favoriete pop zangeres laat janken of je een fancy armband draagt die je buiten je REM fase waakt, opstaan is altijd kut.
Na een koude douche, ontbijt, het zoeken naar m’n sleutels en portemonnee, vertrekt deze gemiddelde burger naar de bestemming waar hij verwacht wordt. Meestal een beetje laat, waardoor ik me moet haasten, chagrijnig kijk naar mensen en niet rustig m’n fiets kan parkeren. Was ik 5 tot 10 minuten eerder vertrokken, dan kon ik rustig naar het vrouwelijk schoon kijken. Er is nu niets in mijn ochtendritueel geweest dat mijn ziel niet in het teken liet staan van verantwoordelijkheid.
Het moment is dan aangekomen dat ik mijn plekje heb gevonden. Op deze plek zal ik voor een goed deel van de dag een productief wezen zijn. M’n jas over de stoel, alles aangesloten en m’n laptop ontwaakt uit een slaapstand dat mijn onorthodoxe hobbies toont. Ik besluit om even door mijn social-media te scrollen voor enigzins vermaak. Mede-bloggers over hun vakanties en afvallen, artikelen over achterlijke politici en mensen. Na 10 minuten poep consumeren besluit ik dan toch maar om te gaan coderen.
Social-media doorscrollen is immers een beetje als poepen. Het moet gebeuren, in principe zie je in dat het best smerig is, maar het moet gebeuren en je haalt er toch een soort van voldoening uit.
ADD
Ofwel attention deficit disorder. Iets met concentratie problemen en waar ongeveer iedereen last van lijkt te hebben. We leven inmiddels toch al half in een andere realiteit zoals in Serial Experiments Lain of de Matrix. Ik quote hier overigens een anime die ik als 14-jarige nooit begreep, maar nu opeens leek het kwartje te zijn gevallen. 9 jaar later, dat wel. We pluggen onszelf in en hebben de informatie over mensen in onze directe omgeving en meer in enkele muisklikken voor ons in beeld. We gebruiken het net even anders dan de makers oorspronkelijk voor ogen zou hebben. De ene tagt na 10 minuten e-mail schrijven zijn maat in een vunzige meme. De ander besluit om ineens iets te gaan lezen over uitstelgedrag van een mama met 88 kinderen 2.
Gelukkig is het bekijken van mijn telefoon en snel beurshandelen op Bux mijn interne wekker die me vertelt dat ik toch even weer 10 uur aan de slag moet. Althans, nadat ik even op een Discord channel ga vertellen hoe ik denk en waarom iedereen geen gelijk heeft, maar ik wel. Ondanks dat ik dondersgoed weet dat de waargenomen waarheid een subjectief iets is. Als deze zin je interne “what the fuck” alarm heeft doen rinkelen, voel je vrij om mij hier te contacteren. Is overigens geen goede come-back. Je ontkracht beide mensen hun argumenten en eigenlijk alle toekomstige discussies.
5 uur later
Ik kom thuis en realiseer me dat het comfort van een moeder met een vooraad om in leven te blijven niet meer aan mij is besteed. Dit betekent een korte onderbreking tijdens mijn terugrit, na anderhalf uur in een zweterige krachthonk. Mijn maag is op dat moment leeg, waardoor ik altijd met teveel spul thuis kom. Bovendien realiseer ik me dat ik dat spul ook nog zelf moet omtoveren tot iets wat geconsumeerd kan worden zonder dood te gaan aan voedselvergiftiging. Ze zeggen dat kinderen een paar honderd keer meer per dag lacht dan de gemiddelde volwassene. Het is niet dat we alles zo serieus nemen, het zit hem in de kleine dingen die we mettertijd toch zelf moeten doen en af en toe best een hoog zucht gehalte oplevert. Geen wonder dat mannen op een geven moment toch willen trouwen.
Je zet het juiste klaar, doet wat snijwerk, flikkert alles in de juiste pannen. Je wacht terwijl je regelmatig je telefoon checkt tot het eten op een niveau is dat het niet smaakt alsof je karton eet en je niet midden in de nacht wakker hoeft te worden voor een heftig bezoek aan de troon van porselein. De after-dinner dip zorgt dat je nog even gaat browsen op social-media of even gaat lezen.
Nadat ik weer een mentale piek bereik, kies ik meestal ervoor om nog even wat schade van eerdere nalatigheid vin te dammen. Soms zeg ik gewoon “fuck it” en ga ik wel gamen of schrijven voor mijn blog of zo. Lees ook professioneel uitstellen. Dit is meestal tot het cruciale moment waar ik me bedenk of het belangrijk is om voor 1 uur ’s nachts in bed te liggen of niet. Mijn antwoord is hier meestal volmondig ja. Ik zet mijn wekker zodat ik een goede nachtrust van 8 uur pak en het riddeltje opnieuw begint.
- Deze blog zegt het, dus het is waar. http://elitedaily.com/life/people-sleep-late-smarter/1283697/[↩]
- Ik verzin dit echt niet. De blogging community lijkt echt zo te zijn[↩]