Nogsteedsnietrijk Ruim een decennium terug was ik nog een kleine jongen. Hoe gek het ook klinkt; werkelijk alle knipogen die ik in die tijd naar me heb gekregen staan me nog goed bij. De oudere mannen die me een goede dag toewensten of een kameraad die me non-verbaal vertelde dat ik mee moest gaan in de grap. Waarom, met die goede herinneringen in m’n geheugenpaleis, zou ik een artikel schrijven genaamd “de knipoog ketterij”?
Moderne technologie verpest niet alleen onze ozonlaag, de juiste manier van met elkaar converseren en onze concentratie: maar ook het correct gebruik van de knipoog.
Smileys
Voordat we verder gaan in dit onderwerp, wil ik even dat je je goed ingraaft in een mentale loopgraaf. Immers komt hier een kanonnade aan nostalgie. “Member MSN?”, “I ‘member”. Je voegde in puberlijke lust een meisje toe en begon met haar te praten, niet omdat je wist waarvoor. Het was je hormonale instinct die 95% van je gedrag reguleerde. Je gesprekken gingen niet dieper dan hoe irritant je ouders waren, waarom die ene leraar aardrijkskunde een klootzak was en waar je bier kon scoren als 15 jarige.
Dit ging gepaard met het gebruik van smileys. Immers wilde je niet te serieus overkomen bij die ene opmerking en het moest duidelijk zijn dat je die andere erg grappig vond. Toen kwam het, je ging iets te ver. Een meisje op ironische toon beledigen ging te ver. “Ben je boos? o;” vraag je. Het antwoord gaf je een koude rilling: “Nee, hoor. ;)”.
Dat, lezers, is de correcte toepassing van de knipoog. Het maakt duidelijk dat er veel meer speelt dan aanvankelijk doet vermoeden; en dat is geen comfortabel gevoel als het in je nadeel werkt. Als iemand flink in de maling wordt genomen en men is gediend van jouw medewerking, dan kan het alsnog lastig zijn. Gelukkig hoef je dan alleen mee te spelen en zorgen dat je niet in de lach schiet.
Is dit de correcte toepassing? Wellicht. Het is gewoon een nietszeggend gebaar, maar op een vriendelijke (dus creepy) manier is het als een groet of schouderklop bedoeld. Alle oude kerels en vrouwen die ik heb beledigd in wat voor manier dan ook, hebben dit gebaar voor mij verpest. Ik kan er letterlijk niet naar kijken, zonder dat het iets in me losmaakt. Was ik een journalist geweest van Hufftingpost, dan mocht ik zelfs zonder gevolgen neerzetten dat het een lichte vorm van PTSD is.